پلاسما و سرم دو اصطلاح متداول هستند که به طور متناوب استفاده می شوند. اعتقاد بر این است که 8٪ از کل وزن بدن ناشی از خون است. خون به طور عمده از پلاسما ، سرم ، گلبول های سفید و گلبول های قرمز تشکیل شده است. گلبول های سفید خون نقش بسیار مهمی در سیستم ایمنی بدن دارند (سیستم دفاعی بدن) در حالی که سلول های قرمز خون در انتقال اکسیژن نقش دارند.

اهمیت تفاوت بین سرم و پلاسما

پلاسما و سرم از اجزای خون هستند و به طور معمول برای آزمایش خون استفاده می شوند. سرولوژی شاخه ای از علم پزشکی است که در مطالعه سرم خون نقش دارد. در زیر موارد کلیدی ذکر شده است که می تواند در درک تفاوت بین سرم و پلاسما مفید باشد.

تفاوت در تعریف: تفاوت بین سرم و پلاسما

سرم بخشی از خون است که از نظر ترکیب با پلاسما مشابه است اما عوامل لخته شدن خون را شامل نمی شود. فیبرینوژن پروتئینی است که در انعقاد خون نقش دارد. فیبرینوژن یک پروتئین غیر فعال است و عملکرد آن را با تبدیل به فیبرین (شکل فعال فیبرینوژن) انجام می دهد. پلاسما به عنوان واسطه خونی در نظر گرفته می شود که در آن RBC ها (سلول های قرمز خون) ، WBC (سلول های سفید خون) و سایر اجزای خون به حالت تعلیق درمی آیند. پروتئین های پلاسما با درصد آنها در زیر نشان داده شده است.

آلبومین (60٪)
گلوبولین (35٪)
فیبرینوژن (4٪)
پروتئین های تنظیم کننده ، لیپوپروتئین ها و پروتئین های متصل کننده آهن (1٪)

تفاوت در ترکیب: تفاوت بین سرم و پلاسما

اجزای پلاسما و سرم مشابه هستند زیرا هر دو حاوی هورمون ها ، گلوکز ، الکترولیت ها ، آنتی بادی ها ، آنتی ژن ها ، مواد مغذی و برخی ذرات خاص هستند به جز عوامل لخته شدن که فقط در پلاسما وجود دارد. بنابراین می توانیم چنین بگوییم

پلاسما – عوامل لخته شدن = سرم

تفاوت در درصد: تفاوت بین سرم و پلاسما

پلاسمای خون یک مایع زرد شفاف است که 55٪ از حجم کل خون است. قسمت عمده پلاسما آب یعنی 93٪ و 7٪ از سلولهای خونی و سایر قسمتها تشکیل شده است. چگالی آن 1025 کیلوگرم در متر مکعب است. درصد حجم سرم در مقایسه با پلاسما کمتر است و فاقد فیبرینوژن است.

تفاوت در روش جداسازی:

جداسازی سرم دشوارتر و زمانبرتر از پلاسما است.

تفاوت در استفاده از داروهای ضد انعقاد خون:

برای جدا کردن سرم از آنجا که برای جدا کردن پلاسما لازم است ، از لخته های ضد انعقادی استفاده نشود.

تفاوت در استفاده پزشکی:

سرم ترجیحی ترین قسمت خون است که در بررسی گروه های خونی و تشخیص بیماری ها استفاده می شود در حالی که پلاسما به بیمارانی که فاقد سلول های خونی هستند ، منتقل می شود. مانند پلاسمای منجمد تازه که در هموفیلی B استفاده می شود. همچنین می تواند برای تشخیص بیماری ها استفاده شود. پلاسما همچنین توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) در مدل داروهای ضروری مدل خود گنجانده شده است.