محیط کشت بی هوازی با گاز پک

باکتری‌ها هوازی

برای رشد خود به اکسیژن نیاز دارند و در فقدان آن قادر به رشد نیستند. این باکتری‌ها به‌راحتی در هوای اتاق و انکوباتورهای معمولی رشد می‌کنند و نیاز به کشت هوازی دارند.

باکتری‌های بی‌هوازی

برای رشد خود نیاز به اکسیژن ندارند و حتی در شرایط فقدان اکسیژن رشد می‌کنند. بسته به میزان حساسیت این گروه به اکسیژن می‌توان آن‌ها را دسته‌بندی کرد.

سه دسته اصلی از بی‌هوازی‌ها 

• بی‌هوازی اجباری (Obligate anaerobes):  ارگانیسم‌هایی که در حضور اکسیژن هوا (غلظت ۲۱٪) توانایی زندگی ندارند. بی  هوازی های اجباری مطلق فقط در عدم حضور O2 رشد کرده و در حضور آن آسیب می بینند.
• بی‌هوازی اختیاری (Facultative anaerobes): ارگانیسم‌هایی که توانایی استفاده از الکترون موجود در اکسیژن را دارند در واقع قابلیت تبدیل‌شدن به متابولیسم هوازی در محیط‌های حاوی اکسیژن هستند. باکتری های بی هوازی اختیاری در حضور یا عدم حضور O2رشد می کنند ولی در حضور O2رشد بهتری دارند.
• تحمل‌کننده هوا (Aerotolerant organisms): ارگانیسم‌هایی که در حضور اکسیژن هم می‌توانند به فعالیت خود ادامه دهند ولی قادر به استفاده از الکترون اکسیژن نیستند.

 در حال حاضر رایج‌ترین روش ایجاد اتمسفر بی‌هوازی استفاده از گاز پک در جار بی‌هوازی می‌باشد که در ادامه بلاگ این روش را بررسی می‌کنیم.

گاز پک (gas pack)

پاکت‌هایی یک‌بارمصرف حاوی پودر یا قرص خشک که با آب مخلوط شده و در یک شیشه دربسته تولید فضایی فاقد اکسیژن برای کشت باکتری‌های بی‌هوازی می‌کنند. این محصول با نام گازفیت هم شناخته می‌شود.

بسته به شرکت تولیدکننده می‌تواند به قرص یا پودر، مناسب برای یک یا چند بار مصرف طراحی شود.

انواع گاز پک

گاز پک نوع A : جهت استفاده در جار بی‌هوازی برای باکتری‌هایی با اتمسفر بی‌هوازی مطلق
گاز پک نوع C : جهت استفاده در جار بی‌هوازی برای باکتری‌های میکروایروفیلیک و کپنوفیلیک که به میزان کمی اکسیژن برای رشد نیازمند هستند. (قابلیت تحمل %۳ تا ۱۰% اکسیژن در محیط برای باکتری‌های میکروایروفیلیک و کپنوفیلیک)