کیت الایزا IgG کروناویروس

کیت الایزا IgG کروناویروس یا کیت الایزا SARS CoV-2 IgG مناسب برای اندازه‌گیری کمی، نیمه کمی و کیفی آنتی‌بادی IgG ضد 2-SARS Cov در سرم یا پلاسمای انسانی به روش ایمونو آنزیماتیک می‌باشد. مانند بسیاری از عفونت‌های ویروسی دیگر، تیتر ایزوتیپ lgM پس از 2 تا 4 هفته به بالاترین حد خود می‌رسد و سپس کاهش پیدا می‌کند، درحالی‌که آنتی‌بادی IgG پایداری بیشتری دارد و ممکن است تا سال‌ها در سرم افراد قابل‌شناسایی باشد. براین‌اساس الگوی ظهور و افول آنتی‌بادی‌های اختصاصی می‌تواند برای تشخیص عفونت حاد و سابقه ابتلا به آن کاربرد داشته باشد.

SARS CoV-2 چیست ؟

بتا کروناویروس (SARS-CoV-2) عامل بیماری 19-COVID یک ویروس پوشش‌دار، با ژنومی از نوع RNA است که 27 پروتئین شامل 4 پروتئین ساختمانی (شامل پروتئین سطحی اسپایک (S)، پوششی (E)، غشایی (M) و نوکلئوکپسید (N) )، 15 پروتئین غیرساختمانی و 8 پروتئین فرعی را کند می‌کند. مطالعات فیلوژنتیکی این ویروس نشان می‌دهد که میزبان اولیه و طبیعی آن به‌احتمال‌قوی خفاش بوده که متعاقباً از طریق یک میزبان حد واسط به انسان منتقل شده است. آلودگی با این ویروس که با علائم اولیه متفاوتی مانند تب، تنگی نفس، سرفه خشک و … ظاهر می‌شود می‌تواند سبب سندرم حاد تنفسی و مرگ بیمار گردد. این ویروس تاکنون موجب ابتلا بیش از صد میلیون نفر و مرگ هزاران نفر در جهان شده است.

چرا تست الایزا؟!

تشخیص بیماری 19-COVID عمدتاً متکی به یافته‌های رادیولوژیکی و آزمایشگاهی است، در بین روش‌های آزمایشگاهی، تشخص مستقیم ویروس با Real Time PCR و شناسایی آنتی‌بادی‌های اختصاصی برای مطالعات سرو اپیدمیولوژی، تشخیص نوع عفونت و همچنین برسی سابقه ابتلا به ویروس اهمیت زیادی دارد تحقیقات انجام شده بر روی بیماران مبتلا به COVID-19 و نیز مطالعاتی که در مورد عفونت‌های مشابه مانند SARS و MERS انجام شده است، نشان می‌دهد که سیستم ایمنی افراد مبتلا پس از حدود یک تا دوهفته فعال می‌شوند و بر علیه پروتئین‌های مختلف ویروس و به‌ویژه پروتئین‌های اسپایک و نوکلئوکپسید آنتی‌بادی تولید می‌کند.

وجود lgM نشانگر عفونت حاد و سابقه کوتاه‌مدت ابتلا به ویروس می‌باشد. درحالی‌که منفی شدن این ایزوتیپ به همراه وجود IgG اختصاصی سابقه ابتلا قبلی به عفونت را نشان می‌دهد. تشخیص مستقیم ویروس با روش Real Time PCR بر روی نمونه سواپ حلق و یا بینی با محدودیت‌های تکنیکی و عملی زیاد از جمله عدم امکان شناسایی عفونت بعد از دوره بهبودی و همچنین درصد بالای مورد منفی کاذب همراه است همچنین به دلیل محدودیت امکانات و بالا بودن هزینه آزمون، فقط بیماران علامت داری که عوارض بالینی نسبتاً شدیدی دارند با این روش آزمایش می‌شوند.