توضیحات

محیط کشت سولفیت پلی میکسین سولفا دی آزین که با نام محیط کشت SPS آگار نیز شناخته میشود، با ایجاد تغییر روی محیط کشت Wilson & Blair به دست آمده و برای رشد کلستریدیا به کار می رود. تریپتون و عصاره مخمر سوبستراهای غذایی هستند که در محیط SPS آگار به کار می روند. در نتیجه اجازه ریکاوری (بهبود) را به سلول های حساس می دهد. وضعیت بی هوازی به وسیله تیوگلیکولات گسترش می یابد، ماده ای که اجازه استفاده از محیط کشت را روی پلیت  بدون تیوب های Miller-Prichett را می دهد.

سیستم افتراقی از سدیم سولفیت و فریک سیترات تشکیل شده است که حضور ارگانیسم های کاهنده سولفیت را تایید می کند که این ارگانیسم ها به خاطر رسوب فروس سولفید، کلنی های سیاه تشکیل می دهند.

بعد از کشت و تلقیح معمولا می توان گفت ۹۰% کلنی های سیاه شکل گرفته کلوستریدیوم پرفرنژنس – Clostridium perfringens هستند. بیشتر کلستریدیا ها قادر به احیاء سولفیت می باشند، در میان آن ها کلستریدیوم پرفرینجنس – C. perfringens و کلوستریدیوم بوتولینوم – C. botulinum گونه هایی هستند که بیشترین آلودگی را در مواد غذایی تولید می کنند.