معرف بندیکت

مشخصات و کاربرد معرف بنديكت

معرف بنديكت برای جداسازی گروه های فعال کتونی و کربوهیدرات های محلول در آب استفاده می شود و به عبارتی معرف هیدروکربن ها محسوب می شود. از معرف بندیکت به عنوان نشانگر برای حضور قندهای احیاکننده استفاده می‌شود که شامل همهٔ منوساکاریدها و بسیاری از دی ساکاریدها مثل لاکتوز و مالتوز می‌باشد. معمولأ از آزمایش بندیکت برای مشخص کردن حضور آلدهیدها و آلفاهیدروکسی کتون‌ها همانند مواردی که در برخی کتوزها وجود دارد. با این حال اگرچه فروکتوز که یک کتوز هست اکیدأ یک قند احیاکننده نیست اما به عنوان یک آلفاهیدروکسی کتون بوده و جواب مثبت به آزمایش می‌دهد زیرا به آلدوزهایی چون گلوکز و مانوز تبدیل می‌شود با تغییر در گروه عاملی خود.

این ماده یک معرف شیمیایی می‌باشد که به خاطر یک شیمیدان آمریکایی به نام استنلی روزیتر بندیکت به این نام خوانده می‌شود.

آزمون بندیکت برای آزمایش کربوهیدرات های ساده

معرف و اصول آزمون بندیکت

معرف کمی Benedict حاوی تیوسیانات پتاسیم است و برای تعیین میزان قند کاهنده استفاده می شود. این محلول رسوبی از تیوسیانات مس تشکیل می دهد که به رنگ سفید است و می توان از آن در تیتراسیون استفاده کرد. تیتراسیون باید به جای نمونه برای کالیبراسیون با محلول گلوکز 1٪ تکرار شود.

وقتی محلول بندیکت و کربوهیدرات های ساده گرم می شوند ، محلول به قرمز نارنجی / قرمز آجری تغییر می یابد. این واکنش ناشی از خاصیت کاهش کربوهیدرات های ساده است. یون های مس (II) موجود در محلول بندیکت به یون های مس (I) تبدیل می شوند ، که باعث تغییر رنگ می شود.