کیت الایزا بتا2 میکروگلوبولین – 
B2M

بتا ۲- میکروگلوبولین (B2M) پروتئینی با وزن ملکولی ۱۱۸۰۰ دالتون برای اولین بار از ادرار بیماری مبتلا به پروتئین یوری توبولر استخراج شد. این پروتئین بخشی از ساختمان آنتی ژن سازگار یافته (HLA) کلاس ا بوده و در سطح غشای سلول های هسته دار خصوصا لنفوسیتها دیده می شود. B2M به طور طبیعی از سطح سلول ها جدا شده و در سرم و ادرار قابل ردیابی است. غلظت B2M سرمی نشان دهنده میزان تولید آن در خون و قابلیت پاکسازی آن از طریق کلیه ها است.

معمولا کمتر از یک درصد B2M از طریق کلیه ها دفع شده و باقی آن از طریق توبولهای پروکسیمال کلیوی بازجذب می شود. لذا اختلال عملکرد این تویول ها منجر به افزایش غلظت B2M در ادرار می گردد. غالبا سطح سرمی این پروتئین در اختلالات لنفوپرولیفراتیو بزرگسالان (لوسمی لنفوسیتی مزمن، لنفوما و گاما پاتی مونوکلونال…) و بیماری های التهابی (آرتریت روماتوتید، لوپوس اریتمانوزه بیماری کرون) افزایش می باید. بررسی سطح سرمی B2M شاخص مناسبی برای نظارت بر درمان و تغییر در وضعیت بالینی بیماران مبتلا به نارسایی های کلیوی و اختلالات فوق الذکر می باشد.

اصول اندازه گیری B2M با کیت الایزا 
β۲ Microglobulin

ابتدا به حفره های پلی استایرن پوشیده شده با آنتی بادی پلی کلنال B2M، استانداردها و سرم کنترل ها و نمونه های بیماران افزوده می شود. در حین انکوباسیون اول، B2M موجود در نمونه ها به آنتی بادی های ضد B2M متصل و سپس بقیه مواد از طریق تخلیه و شستشو از سیستم خارج می شوند.

پس از شستشو آنتی بادی دوم ضد B2M که به آنزیم پراکسیداز (HRP) متصل شده است به حفره ها افزوده می شود. پس از دومین انکوباسیون و شستشو و افزودن سوبسترای TMB، رنگ ابی توسط آنزیم تولید میشود. رنگزایی واکنش آنزیماتیک با افزودن محلول متوقف کننده، خاتمه یافته و رنگ آبی ایجاد شده به رنگ زرد تبدیل میشود.

شدت رنگ ایجاد شده به وسیله یک اسپکتروفتومتر در طول موج ۴۵۰ نانومتر اندازه گیری می شود. برای تعیین غلظت B2M نمونه ها ابتدا منحنی جذب نوری استانداردها بر حسب غلظت P2M رسم و سپس غلظت نمونه از روی منحنی استاندارد تعیین می شود. شدت رنگ ایجاد شده با غلظت B2M موجود در نمونه ها نسبت مستقیم دارد.