توضیحات

از سال ۱۹۴۰ استفاده از انتی بیوتیک های پنی سیلین و استرپتومایسین در محیط کشت رایج شد که باعث کاهش آلودگی میکروبی کشت های سلولی گردید. در صورت رعایت اصول آسپیتک لازم نیست که همیشه به محیط کشت آنتی بیوتیک افزوده شود. رایج ترین آنتی بیوتیک های مورد استفاده پنی سیلین و استرپتومایسین می باشـند. ایـن انتی بیوتیک ها معمولاً بصورت مخلوطی از پنی سیلین بمقدار ۱۰۰واحد در میلی لیتر (بـرای جلوگیری از رشد باکتری های گرم مثبت) و استرپتومایسـین بـه مقـدار ۱۰۰میکروگـرم در میلی لیتر (برای جلوگیری از رشد باکتری های گرم منفی) به محیط کشت افزوده مـی شـود.
می توان آنتی بیوتیک را قبل از فیلتراسیون به محیط اضافه کرد. در صورت لزوم می تـوان از جنتامایسین نیز استفاده کرد که در غلظت ۵۰میکروگرم در میلی لیتر افزوده می شود و مـی تواند جلوی رشد باکتری های گرم مثبت و گرم منفی را بگیرد. لذا نسـبت بـه پنـی سـیلین و استرپتومایسین طیف وسیع تری دارد. البته باید توجه نمود که حضور آنتی بیوتیک هـا بـرای رشد بعضی از سلول های خاص خاصیت مهار کننده دارد. در صورتی که مواردی از آلـودگی دیده شد می توان از آنتی بیوتیک های با طیف گسترده تر نظیر کاناماسـین و داروهـای ضـد قارچی نظیر آمفوتریسین Bنیز استفاده نمود. بطور کلی آنتی بیوتیک ها نبایستی هیچ گونه اثر سمی روی سلول ها داشته باشند.

در آلودگی های باکتریایی تعداد زیادی باکتری شناور در بررسی میکروسکوپی دیده می شـود و در دید ظاهری نیز محیط کشت فلاسک کدر و غبارآلود است. بعـلاوه بـاکتری هـا در اثـر تولید متابولیت های اسیدی به سرعت pHمحیط کشت را کاهش داده و آن را زرد رنگ می کنند. 

دمای نگهداری انتی بیوتیک پنی سیلین و استرپتومایسین -۲۰ درجه می باشد. نیمه عمر این آنتی بیوتیک ها در دمای ۳۷ درجه ۳ روز بوده و بعد از ۳ روز نگهداری در دمای ۳۷ کارایی خود را از دست می دهند.