PVDF یک غشای انتقال، از جنس پلی وینیلیدن فلوراید یا پلی وینیلیدین دی فلوئورید (PVDF)میباشد. یک فلوروپلیمر ترموپلاستیکی غیر واکنشی که توسط پلیمریزاسیون وینیلیدین دی فلوراید تولید میشود. PVDF در روشهایی که به بالاترین خلوص مورداستفاده قرار میگیرد. در مقایسه با سایر فلوروپلیمرها مانند پلی تترافلوئوراتیلن (تفلون)، غشا PVDF دارای چگالی کمی است.
ویژگی غشا PVDF
- جلوگیری از انتقال پروتئین حتی پس از مراحل شستشوی متوالی
- قابلیت اتصال بالا با ظرفیت اتصال < 200µg/cm²
- پایداری حرارتی بالا
- مقاومت شیمیایی
- استحکام مکانیکی
- مقاومت در برابر حلالها، اسیدها و هیدروکربنها
- بکگراند کم
- بدون ترک و شکستگی میتوان آنها را برش داد.
- قابلیتهای بهتر رنگآمیزی
- سازگاری با طیف گستردهای از حلالها
- چندین بار قابل استفاده
- سازگار با انواع تکنیکهای رادیواکتیو، کروموژنیک، کمولومینسانس، فلورسنت و کمی فلورسنت
کاربرد غشا PVDF
- تکنیکهای ایمونوبلات مانند وسترنبلات (در طی وسترنبلات، نمونهها از یک ژل پروتئینی به غشای PVDF با الکترولیت منتقل و برای تشخیص ایمنی یا توالییابی پروتئین استفاده میشوند.)
- در آزمونهای کمی لومینسانس یا کالرومتریک با استفاده از روش وسترنبلاتینگ
- سیستمهای سنجش فاز جامد
- بهعنوان بخشی از دستگاه فیلتراسیون غشا یا فیلتر سرنگ
- بهعنوان فیلتر ضدعفونیکننده نمونه در تکنیکهای آنالیتیکال مانند (HPLC)
- غشا الکتروفوز (انتقال پروتئین از ژل SDS-PAGE به غشا و تشخیص پروتئینها با وزن مولکولی بالا)
- غشا در ایمونوبلاتینگ (پروتئینها با استفاده از جریان الکتریسیته بر روی آن منتقل میشوند.)
مقایسه غشاهای PVDF و نیتروسلولز
- PVDF دارای ظرفیت اتصال پروتئین 170 تا 200 میکروگرم بر سانتیمتر مربع است که بالاتر از نیتروسلولز بوده و بنابراین حساسیت بیشتری برای پروتئینهایی با فراوانی کم ایجاد میکند.
- غشاهای PVDF از استحکام مکانیکی بالاتری نسبت به غشاهای NC برخوردار است بنابراین برای کاربردهای وسترنبلات که در آن نیاز به استریپینگ و ریپروبینگ میباشد، مناسبتر هستند.
- غشاهای PVDF در مقایسه با غشاهای NC (نیتروسلولزی) دارای ظرفیت اتصال پروتئین بالاتری هستند.
نکات تکمیلی
- اندازه منافذ متفاوتی در دسترس است و باید بر اساس کاربرد انتخاب شود.
- در اندازههای پیش برش برای مصارف آزمایشگاهی موجود است.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.