آنتی تیروگلوبولین (Anti-Tg) وجود و مقدار کمی اتوآنتی بادی های خاص تیروئید را تشخیص می دهد. این آنتی بادی ها زمانی ایجاد می شوند که سیستم ایمنی فرد به اشتباه اجزای تیروئید را به عنوان خارجی (نه خودی) تشخیص دهد و می تواند منجر به تیروئیدیت مزمن (التهاب تیروئید)، آسیب بافتی و اختلال در عملکرد تیروئید و یا سرطان تیروئید و تیروئیدیت هاشیموتو را به دنبال داشته باشد.

تفاوت روش PHA و الایزا در تست Anti-Tg

مشخص شده است که آنتی بادی های تیروگلوبولین در بیماران مبتلا به تیروئیدیت و تیروتوکسیکوز اولیه وجود دارد. این باعث شده است که اندازه گیری بالینی به ابزاری ارزشمند در تشخیص اختلال عملکرد تیروئید تبدیل شود. روش های هماگلوتیناسیون غیرفعال (PHA) در گذشته برای اندازه گیری آنتی بادی های Tg به کار گرفته میشد. تست های PHA حساسیت ایمونواسی آنزیمی را ندارند و با تفسیر ذهنی محدود می شوند. اما روش مورد اشتفاده در کیت الایزای Anti-Tg انسانی مونوبایند، با افزایش حساسیت EIA، امکان تشخیص سطوح تحت بالینی آنتی‌بادی‌ها به Tg را می‌دهد. علاوه بر این، نتایج توسط یک اسپکتروفتومتر اندازه‌گیری می‌شوند که تفسیر ذهنی را حذف می‌کند.