برای تشخیص کمی و کیفی آنتی‌بادی‌ IgG و IgM علیه گلیکوپروتئین β2 در سرم انسانی به‌صورت افتراقی می‌توان از کیت الایزا بتا 2 گلایکو IgM – IgG که مبتنی بر ایمونواسی فاز جامد طراحی شده است، استفاده نمود. در این کیت از آنزیم خالص‌سازی شده β2- گلیکوپروتئین I پلاسمای انسانی بهره برده شده است. آنتی‌بادی‌های ضد β2- گلیکوپروتئین I اپی توپ‌های خاصی را روی گلیکوپروتئین I β2 انسانی تشخیص می‌دهند که تنها زمانی بیان می‌شوند که β2- گلیکوپروتئین I با غشاهای لیپیدی برهم‌کنش می‌کند یا وقتی به سطوح دیگر جذب می‌شود (مثلاً پلیت میکروتیتر).

کاربرد بالینی و اصول سنجش کیت الایزا بتا 2 گلایکو IgM – IgG آاسکو

آنتی‌بادی‌های ضد β2 گلیکوپروتئین I متعلق به گروه آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید هستند که عمدتاً علیه کمپلکس‌های متشکل از فسفولیپیدهای با بار منفی (به‌عنوان‌مثال کاردیولیپین) و پروتئین‌های پلاسما مانند β2- گلیکوپروتئین I، پروترومبین، پروتئین C یا پروتئین S مورد هدف قرار می‌دهند.

به کمک این کیت، واکنش‌پذیری در برابر β2- گلیکوپروتئین I ایزوله شده نیز می‌توان برسی نمود. بتا 2- گلیکوپروتئین I به‌خودی‌خود یک اتو آنتی‌ژن است که آپولیپوپروتئین H نیز نامیده می‌شود. از ویژگی‌های دیگر این محصول، وزن 50 کیلو دالتونی آن است که در داخل بدن با لیپوپروتئین، پلاکت‌ها و فسفولیپیدها مرتبط است و به نظر می‌رسد که مسیر انعقادی نیتیو، فعالیت پروترومبیناز و تجمع پلاکتی وابسته به ADP را مهار می‌کند. آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید اغلب در سرم بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک و بیماری‌های مرتبط با آن مانند سندرم ثانویه آنتی فسفولیپید (APS) یافت می‌شود. درحالی‌که، آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید در بیمارانی که هیچ بیماری خودایمنی دیگری ندارند، APS اولیه را مشخص می‌کند.