سلول های کشت داده شده در آزمایشات کشت سلولی می توانند از بافت های بالغین یا جنین مشتق شده باشـند. کشـت های مشتق از بافت های جنینی عموماً عمر بیشتری داشته و بهتر رشد می کننـد. تقریبـاً هـر قسمت از بافت های جنین را می توان به راحتی کشـت داد. امـا کشـت بافـت هـای بـالغین مشکل تر بوده و گاهی غیر ممکن است. احتمالاً این مسئله به عدم تمایز کامل و وجود سـلول های بنیادی در بافت های جنینی مربوط است.

بسیاری از سلول های بالغین به علـت تمـایز کامل قادر به تکثیر و تولید سلول های همتای خود نیستند. از طرفی شـروع تکثیـر در سـلول های بالغین دیرتر بوده و قدرت تکثیرشان نیز کمتر است. همچنین این سلول هـا عمـر کوتـاه تری نسبت به سلول های جنینی دارند.

کار کردن روی بافت های جنینی و رویانی در آزمایشات کشت سلولی عملی تر بوده و محاسنی دارد، امـا بایسـتی توجـه نمود که بعضی مواقع سلول های جنینی با سلول های بالغین متفاوتند و نمی توان مطمئن بـود که سلول های جنینی به سلول های بالغین تمایز یابند. نمونه هایی از تیره های سلولی جنینی که کاربرد زیـادی دارنـد شـامل ۳T3 (فیبروبلاسـتهای جنینی موش) و MRC-5 و سایر فیبروبلاستهای ریه جنین انسان است. کشت سلول های مشتق از بافت های مزودرمی (فیبروبلاستها، اندوتلیوم و میوبلاستها) نسـبت به کشت سلول های اپی تلیال، نورون ها یا بافت های اندوکرینی ساده تر اسـت. شـاید علـت این موضوع مطالعه بیشتر محققین روی فیبروبلاست ها در سال هـای اولیـه توسـعه تکنیـک کشت سلولی و تولید محیط های کشت سـلولی باشـد.

بعـلاوه سـلول هـای مزودرمـی نظیـر فیبروبلاست ها به فاکتورهای میتوژنیک موجود در سرم بهتر پاسخ می دهنـد. تولیـد محـیط های کشت جدید برای سلول های اپی تلیال و بعضی سلول های دیگـر نشـان مـی دهـد کـه فاکتور های موجود در سرم باعث مهار رشد سلول های اپی تلیال شده و موجب تمایز آنها می گردند.

لینک های مفید